சேஷாத்ரி சுவாமிகள் பத்தொன்பதாவது வயதில் சன்னியாசம் வாங்கிக்கொண்டார். அதற்கு முன்பே சோடசாட்சரி மந்திரம், மூக பஞ்சசதி போன்றவை இவரது நாவில் எப்போது ஓடிக்கொண்டே இருக்கும். ஒருநாள் ஐந்து சிகரங்களோடு கூடிய அண்ணாமலையை ஓர் அட்டையில் வரைந்து பூஜையில் வைத்திருந்தார். விசேடம் என்னவென்றால் அதுவரை அவர் அருணாசலத்தைப் பார்த்ததில்லை என்பதுதான். அப்போதே அவருக்குள் அருணாசலத்தின் அழைப்பு கேட்டுவிட்டது என்பதை இது உணர்த்துகிறது.
எதிரிலிருப்பவர்கள் மனதில் இருப்பதை இவரால் படிக்க முடிந்தது. ஒருமுறை இவர் ரமணர் முன்னால் சற்று நேரம் உட்கார்ந்துகொண்டிருந்தார். அப்போது ரமணர் மாமரத்தடி குகையில் இருந்தார். எவ்வளவு முயன்றும் அவரது மனதில் இருப்பது சேஷாத்ரி சுவாமிகளுக்குத் தெரியவில்லை. "இந்த மனுஷன் என்ன நினைக்கிறான்னு ஒண்ணுமே புரியல்லியே" என்று முணுமுணுத்தாராம்.
நம் போன்றவர்களின் மனம் எண்ணங்களாலானது. ஒரு வெங்காயத்தை இதற்கு ஒப்பிடலாம். உடனடியாகத் தோன்றும் எண்ணங்களிலிருந்து புறப்பட்டு ஆழப் புதைந்து கிடக்கும் நினைவுகள்வரை மனத்தில் இருக்கின்றன. ஆனால் வெங்காயத்தைப் போலவே உரித்து உரித்து மனதையும் இல்லாமலாக்கலாம் என்று புறப்பட்டால் நடவாத காரியமாக இருக்கிறது. ஏனென்றால் ஓர் எண்ணத்தை அகற்றினால் அந்த இடத்திலே பல எண்ணங்கள் முளைத்து விடுகின்றன.
எண்ணங்களும், ஆசைகளும் செயலுக்குக் காரணமாக இருக்கின்றன. செயல்கள் நல்லவையா தீவையா என்பதைப் பொறுத்து நமக்குப் பாவ புண்ணியம் ஏற்படுகிறது. இவற்றின் தொகுப்பே கர்மவினை என்று நாம் பார்த்தோம். வங்கியிலே ஒருவருக்குக் கணக்கு இருந்தால் அதில் பணம் இருக்கும்வரை அவர் வங்கியோடு தொடர்பு கொண்டுதான் ஆகவேண்டும். அவர் கடன் வாங்கியிருந்தாலும் வங்கி அவரை விடாது. பாவ புண்ணியங்களின் பலனும் கடன் மற்றும் வங்கிச் சேமிப்பு போன்றதுதான். கணக்கைத் தீர்த்தே ஆகவேண்டும்.
ஒவ்வொரு ரூபாய் வந்ததும் ஒருவன் 'ஏது இந்தப் பணம்?' என்று கேட்டால் அது அவன் சம்பாதித்தது அல்லது கடன் வாங்கியது என்று அப்பணம் புறப்பட்ட இடத்தைக் கண்டுபிடிக்கலாம். அதேபோல ஒவ்வோர் எண்ணமும் எங்கே இருந்து புறப்பட்டது இது என்று கேட்கச் சொன்னார் ரமணர். அப்படிச் செய்வதன் மூலம் எண்ணத்தின் பிறப்பிடமாகிய மனத்தைக் கண்டறியலாம். அந்த மனம் உங்கள் தொடர்ந்த கேள்விக்கு அஞ்சி ஆன்மாவில் தஞ்சம் புகும். இது மனோநாசம் எனப்படும்.
யாருடைய மனம் அழிந்துவிட்டதோ, அவனுக்குச் சுயமான விருப்பு வெறுப்புகள் இல்லை. அவன்தான் ஞானி. அவன் நிரந்தரமாய்த் தன் ஆன்மாவிலேயே திளைத்து இருக்கிறான். ரமணர் அப்படிப்பட்டவர். அவருக்கென்று மனம் ஏதுமில்லை. எனவேதான் சேஷாத்ரி சுவாமிகளால் அவர் மனதைப் படிக்க இயலவில்லை.
- மதுரபாரதி எழுதி கிழக்குப் பதிப்பகம் வெளியிட்ட ரமண சரிதம் நூலிலிருந்து.
